SisterAct.... maar dan in het echt :)

Zoals jullie allemaal weten zijn wij net gestart met een nieuw project in Sintang. Wat trouwens geweldig loopt, maar niet alleen het therapie geven aan kinderen hoort daar bij ook een verspreiden van kennis over therapiemogelijkheden en ziektebeelden. Nu hebben wij net een therapiecursus afgerond van vijf middagen bij de echte nonnen hier in Sintang. Nou zoals je ze ziet in de film sisteract zo zijn ze ook echt hier in Sintang. Wat kunnen die vrouwen lachen en wat een lol hebben wij gehad. Geweldige groep :)
Maar de voorbereiding voor het geven van een therapiecursus viel natuurlijk niet mee. Je kunt natuurlijk niet een vierjarige opleiding in vier middagen stoppen. Dus het was heel veel keuzes maken en heel simpel denken. Want de basiskennis hier van o.a. het menselijk lichaam ligt hier in Indonesie toch wel wat lager. Zo kennen ze vele ziektebeelden niet, zoals het syndroom van down(terwijl deze kinderen hier toch zeker wel voorkomen.)Maar ook over pezen, spieren, gewrichten ed. was lastig te begrijpen voor hen. Zo hadden wij een vraag gesteld aan hen hoeveel spieren een mensenlijk lichaam heeft. Nou, wij hebben vreselijk gelachen want ze begonnen daadwerkelijk te tellen van hun armspieren naar hun beenspieren etc. en uiteindelijk kwamen ze uit op 22 spieren die het mensenlijk lichaam telt. Helaas..... dat was dus niet het goede antwoord. Maar weten jullie het goede antwoord wel :) Even een testje voor jullie in Nederland, hoeveel spieren heeft het mensenlijk lichaam???? WIe het eerst het juiste antwoord weet, gaat door voor de .....souvenir uit Indonesie :)
De laatste bijeenkomst hebben wij een praktijkles gedaan. Waarbij wij kinderen uitgenodigd hadden, die als voorbeeld konden dienen. Dit was echt leuk, ze zijn zo geinteresseerd en gaan zo leuk om met de kinderen. En lieten ook zeker in deze laatste les zien dat ze wat geleerd hadden van de afgelopen bijeenkomsten. Geweldig toch... daar doen wij het voor!

Naast de workshops zijn wij nog druk bezig met het geven van therapie in het ziekenhuis als wel in het gezondheidscentrum. Het loopt voortreffelijk daar en wij hebben altijd drukke ochtenden, behalve als het regent want dan blijven de Indo's thuis.
Zo hebben wij twee jonge jongens van 11 en 13 met Polio. Allebei de jongens gaan niet meer naar school vanwege hun ziekte. Niet omdat ze dit niet zouden kunnen maar omdat zij zich schamen voor hun ziekte. Vreselijk om te zien. Wij hebebn voor beide jongens een rolstoel geregeld en daar kunnen zij zich mee voortbewegen in ieder geval in de thuissituatie maar wij zouden ook zo graag zien dat zij weer zelfstandig met hun rolstoel en met vriendjes naar school gaan. Maar dat kost tijd en heel veel geduld. Naast de rolstoelen zijn wij nu spierversterkende oefeningen met ze aan het doen, zodat zij mogelijk ook met krukken zouden kunnen lopen. Allebei de jongens kwamen als verlegen jochies binnen die amper wat zeiden. Maar nu lachen ze volop tijdens therapie en genieten ze elke keer weer. Heerlijk om op die manier deze jonge jongens te kunnen helpen.

Daarnaast hadden wij laatst een jongen met wat later bleek tbc aan de botten. In Nederland wordt dit de ziekte van Pott genoemd. Nu kwam deze jongen bij ons met een grote bult op zijn rug, precies op de plek waar je wervelkolom loopt. Hij kon niet staan op zijn benen en had behoorlijk veel pijn. Ouders kwamen met het verhaal aan over een motorongeluk en dat vier maanden na het ongeluk hij deze klachten kreeg. NU is het natuurlijk enorm uitkijken geblazen wanneer het gaat om je wervelkolom want de kans dat er iets beschadigd is en daardoor verlamming optreed is erg groot. Wij meteen geregeld dat er foto's gemaakt werden van zijn wervelkolom en dat wij terecht konden bij de kinderarts. De kinderarts had een mooi verhaal maar verwees ons toch door naar Pontianak. Want hier moest toch echt een orthopeed bij aan te pas komen. Na een heleboel geregel van taxivervoer naar pontianak tot overnachting en wie bracht hen dan naar de dokter en ziekenhuis was het dan eindelijk zover en gingen zij opweg naar de stad. Nu kun je het je bijna niet voorstellen maar deze mensen waren nog nooit in de grote stad geweest en vonden dit dan ook een hele spannende onderneming. Na twee dagen waren zij alweer terug in Sintang met de uitslag TBC aan de botten. Nu hadden jess en ik daar nog nooit van gehoord dus wij meteen de boeken in en het internet op. Om op die manier zovee mogelijk informatie te verzamelen. Nu zal hij in ieder geval maandelijks een medicijn toegediend krijgen en daarnaast hebben wij een spalk van fiber laten maken hier door een man en willen wij deze gaan uitproberen bij hem. Zodat zijn wervelkolom niet verder groeit in de verkeerde positie maar ook het meer verlichting zal geven wanneer hij zit.
Daarnaast kan hij zijn ene been niet strekken wat waarschijnlijk door een zenuwbeknelling komt, die enorm veel pijn geeft. Nu willwn wij met hem gaan oefenen in water,om te kijken of het dan wel lukt. Want wanneer hij zijn been niet strekt en dus altijd in een en dezelfde houding zijn gewricht heeft, zal hij een volgend probleem krijgen namelijk een contractuur. En dat werkt niet in het voordeel om weer tot lopen te komen.

Nou zo zie je, wij hebben altijd een heleboel bijzondere patienten en enorm interessante patienten. Waren wij enorm van leren en hen ook met heel veel plezier helpen. En daar krijgen wij ook een heleboel dankbaarheid voor terug.

Wat is dit werk toch mooi om te doen!!!