Geen taalles maar kookles van Ibu Juli

In de homestay kregen we ’s ochtends elke keer zulk lekker eten dat we besloten om de huishoudster te vragen of zij niet ons kookles wilde geven. Wij wilde graag een mie omelet maken en tempe pannekoekjes. Eerst vrijdagavond de boodschapjes gedaan samen met Juli(huishoudster), op de sepeda naar de big mall waar carrefour zat want daar kon je tempe kopen. Na alles gekocht te hebben en onze fietsen tussen alle motoren terug gevonden weer naar huis gefietst. De volgende ochtend zouden we om tien uur gaan koken zodat we rond 12 uur het op konden eten.
Nou daar gingen we om tien uur van start. Water opgezet voor de mie, tempe geprakt en met zout, bloem en water gemengd tot een papje. En dan de koekenpan op het vuur om de tempepannenkoekjes te bakken. MMM... dat rook heerlijk. De mie gekookt, afgegoten en gemengd met alle ingrediënten en drie eieren er bij zodat het pannenkoekjes zouden worden. Het was best snel klaar, vervolgens lekker samen met Juli op het balkon opgepeuzeld. Jammie.... nou weten we hoe we de maanden moeten overleven :)
’s middags zijn wij op de fiets door Yogya wezen crossen. Wat een belevenis, al die auto’s/ motors/ becaks en koetsen die voorbij komen of waar jij met je kleine fietsje tussen staan. Want de fietsen hier zijn geen grote modellen, knieën komen boven het stuur uit maar het fietsen beviel goed.
En ja voor zondag hadden we gepland om naar de Merapi te gaan daar een nacht te verblijven en dan verder te trekken richting de zuidkust. Echter Bapak Patrik(de huisbuis) kwam zondagmorgen met het voorstel of wij ook naar een bruiloft ’s avonds wilde. Nou daar hadden wij wel zin in natuurlijk dus besloten om dan een korte dag richting Merapi te gaan zodat we ’s middags tegen drie uur weer terug waren. Patrik zou ons naar de bushalte brengen maar ja we hadden natuurlijk wel een traditionele dress nodig voor ’s avonds dus voordat hij ons afzette bij de halte eerst nog snel een batikshop in. Nou die kleren zijn natuurlijk niet gemaakt voor forse figuren zoals ik dus het was nog moeilijk vinden. Maar uiteindelijk iets leuks gevonden afgerekend en snel naar de bus toe.
Een klein minibusje kwam voorgereden en konden wij instappen. Wij moesten eerst over het reservewiel klimmen om op het bankje te kunnen zitten maar na we uiteindelijk zaten, zaten wij ook. En daar ging het busje dan, op zijn dooie gemakje reed het voort richting Kaliurang/ Merapi. Bij elke km stapte iemand wel in of uit en na een half uur stopte we dan midden ergens in een dorpsstraat. Wij bleven lang staan en na een kwartier werd er allemaal rijst ingeladen en allerlei andere dingen van de markt. De normaalste zaak van de wereld hier. En daarna reed het weer rustig verder om na een half uur aan te komen bij Kaliurang. Hier meteen richting ingang park gelopen, betaald en hup richting de view point. Het was een leuk avontuur over bomen heen, onder bomen door, langs richeltjes, grote op en afstappen eindelijk bij het uitzichtpunt gekomen. Echter was er niks te zien. Geen Merapi alleen maar omgehakte bomen te zien, rivier waar lava? Gestroomd heeft. Na 5 minuten kwamen de eerste Indonesiërs al boven met verbazing daar twee blanken te zien. Helaas geen Merapi te zien dus maar weer via het andere pad naar beneden. Nu met minder obstakels op het pad. Beneden aangekomen richting de waterval gelopen. Hier waren zoveel aapjes en zo dichtbij dat we prachtige foto’s gemaakt hebben. Bij de waterval wilde iedereen natuurlijk weer op de foto. Toen besloten daar onze ananas op te eten, echter de apen. Je snapt het wel we hadden het nog niet op of ze kwamen en jatte de afvalzak met de ananasresten. Dus alles lag verspreid over de grond en iedereen moest vreselijk lachen. Tja... we waren een beetje dom.
Nadat de apen alle resten opgegeten hadden richting de uitgang gelopen en daar nog even tussen de souvenirs gekeken. Super leuke dingetjes gekocht dus hun dag weer goed gemaakt en ook de onze was tot dan toe al een succes. De bus weer terug genomen en lekker een dutje gedaan zodat de ‘bewuste’ reistijd maar kort was. Bij huis aangekomen was het feestje van Oscar de zoon van de huisbaas aan de gang. Het was zijn verjaardag en een heleboel jongelui liepen rond. We mochten nog even heerlijk nasi kuning eten, met aardappeltjes en groente. Heerlijk!
Daarna maar naar boven om eerst te mandi-e en daarna op te tutten want tegen half zes zouden wij vertrekken richting de bruiloft. Het was zes uur toen wij eindelijk vertrokken maar niet getreurd wij kwamen net op tijd aan op de bruiloft. Om de prachtige maar vermoeide bruid en bruidegom te zien die naar vermoeden al enige tijd stonden zodat de foto/ filmcrew alles vast kon leggen op beeld.
Er was heerlijk eten en wij konden van alles snoepen. Wat een bofkonten niet. De vriendin van de huisbaas was de surrogaatmoeder(eigen moeder was overleden) van de bruid. Zodoende dat de huisbaas in een heel tenue moest verschijnen. Prachtig om te zien met een jasje en een sarong en op zijn rug in de sarong een groot mes gestoken zat. Wij werden nog gevraagd of wij met het bruidspaar op de foto wilde. Nou ja.... dat wilde we wel. Het bruidspaar lachte zelfs even want verbazingwekkend was want dat hadden wij nog niet gezien. En daarna werd ons ook nog gevraagd of wij de felicitaties wilde geven voor de camera aan het bruidspaar. Nou verlegen waren wij wel hoor! Om negen uur weer lekker richting huis gegaan om vervolgens lekker ons bed in te duiken want de volgende ochtend wilde wij toch wel richting de zuidelijke stranden reizen.
Maandagochtend vroeg was er een enorme discussie over waar wij nou daadwerkelijk heen moesten gaan. Want de zuidelijke stranden waren geen toeristen en dat was toch eigenlijk niet wat voor ons. Maar Karimun Jawa dat was het, dat moesten wij echt gezien hebben. Dat was een eilandengroep aan de noordkust en dat was nog niet zo lang geleden ontdekt. Wij konden een busje nemen richting Jepara en dan daar de boot nemen om vervolgens zondag weer terug te keren naar Jepara en Jogya.
Na lang wikken en wegen want de boot moet wel gaan op zondag anders hebben wij maandag een probleem want dan moeten wij de trein zien te halen richting Bandung. Ja nou toch besloten om dan dinsdagochtend de bus te nemen zodat wij woensdag de boot daarna toe konden nemen. Nadat alles geregeld was, duurde een gehele ochtend, wij besloten om dan nu naar de Sultan Palace te gaan en nog even de souvenirwinkel in te gaan. Onze fietsjes weer gepakt en heerlijk de gehele middag rond geracet door de stad, veel bekijks maar het was geweldig! Sultan Palace vond ik wat tegen vallen maar de souvenirwinkel was duizelingwekkend. Zoveel souvenirs heb ik nog nooit bij elkaar gezien.
Na onze inkopen gekocht te hebben en in onze mandjes voorop de fiets gedaan te hebben weer terug richting huis. Nog even bij de Indomarket gestopt om drie eieren voor de mieomelet te kopen en wat snacks voor in de bus. Thuis gekomen eerst maar even beetje mandi-e en daarna de omeletten gebakken, mmmm wat rook dat lekker. Helaas waren ze voor de volgende dag maar anders .... dan waren ze wel op geweest. Daarna nog even bij de vegatent gegeten. Erg lekker. Je krijgt een soort rieten mandje met een bananenblad er in en dan een bolletje rijst wat ze met een halve kokosnoot uit de pan vissen. Vervolgens kun je dan aangeven welke gerechten je er bij wilt. Zoals boontjes, spinazie, zoetzuresaus en nog veel meer. Ieder heeft van alles wat genomen en zo hebben wij de bordjes gedeeld met elkaar zodat wij van alles wat geproefd hadden. Dit zag er natuurlijk weer komisch uit, wat gelach uitlokte. Maar het was zeker gezellig en lekker.

lieve groetjes mij