Einde taalcursus inzicht.....

Vorige week maandag om kwart voor acht reed de taxi voor om ons naar Alam Behasa te brengen voor de eerste taalles in de schoolbanken. Natuurlijk een kwartier te laat, ik begon al over besok besok. Iedereen moet dan erg hard lachen om hun eigen mentaliteit. Het was weer ff wennen om na een jaar weer in de schoolbanken te zitten en daadwerkelijk zo les te krijgen. Wel even wat anders dan de week daarvoor, taalles in de auto/ taalles op het terras/ taalles voor de hotelkamer met groene planten omringd. Maar al met al ook een leuke manier om les te geven.
Elke ochtend kregen we vier uur les van 8 uur tot 12 uur, waarvan de eerste twee uur les door de ene guru gegeven werd en de andere twee uur door een andere guru. Prettige manier van les geven zo door twee docenten echter moeten de guru’s hun lessen wel op elkaar aansluiten. Dat was niet altijd zo het geval, maar we konden gemakkelijk ons eigen draai aan de les geven. Gedurende de week hebben wij van drie verschillende juffen les gehad. En hartstikke veel weer geleerd. Aan het einde van de week ook een speech moeten geven in het Indonesisch, pittig maar leuk! En ja dan heb je je certificaat, maar dan begint het pas. Heel veel oefenen op straat/ in de kiosk ed. Zo ook woensdag toen wij naar de Prambanan gingen. We namen de lokale bus daarnaar toe en het begint dan al bij het kopen van het kaartje. Wij in ons gebrekkige Indonesisch vragen hoeveel het kost, waar we uit moeten stappen, hoe lang het ongeveer duurt etc. Na mate het langer duurt hoe meer mensen er om heen komen staan en iedereen zegt iets anders. Maar uiteindelijk ticket bemachtigd en in de rij voor de bus gaan staan. Maar ja dan komt de bus en dan zegt de ‘bushelper’ deze bus zit vol(ruimte zat) maar nee hoor rijd de bus gewoon verder. Over tien minuten komt er weer een bus wordt er gezegd maar ja je weet maar nooit he :) Uiteindelijk staan we dan hangend aan de buizen aan het plafond in de bus richting Prambanan. Iedereen staart probeert een zo’n goed mogelijk plekje te bemachtigen om ons te zien en sommige vragen waar we vandaan komen, wat we doen in Yogya etc. Bij de halte Prambanan uitgestapt en dan komen alle becakrijders aangesneld om ons naar Prambanan te brengen. In mijn beleving was het maar een kort stukje lopen vanaf de halte. Dus nog maar eens het boek geraadpleegd, ondertussen staat er alweer een hele kring van mensen om ons heen. Tidak Becak, kami mau jalan kaki. Monden vallen open en staren ons na terwijl wij richting Prambanan lopen. Daar aangekomen ticket gekocht en bij de eerste beste boom op het gras met uitzicht op de Prambanan neer geploft. Eerst maar een lekker broodje pindakaas, water en snacks nuttigen. Wij zaten nog geen vijf minuten op het gras of de eerste Indonesiërs kwamen al aangesneld met de vraag of er een foto gemaakt mocht worden van ons samen met hen. Tja je wilt niet onbeleefd zijn dus vooruit dan maar. Maar als het haast niet meer mogelijk wordt om ons broodje te eten toch maar nee gezegd. Zelfs de fotograaf die mensen op de foto zet met de Prambanan op de achtergrond die vroeg niet of mensen zo’n foto wilde maar een foto met ons. Tja toen onszelf maar bedekt met de t-shirts die we hadden, het weerde wel de mensen af haha.
Toen de Prambanan gaan bezichtigen, prachtige tempels. Ik vond het zelfs mooier dan de Borobudur. Prachtige foto’s gemaakt en daarna terug naar de halte gelopen om de bus terug te pakken. Na tien minuten in de bus stapper er twee blanke meiden in en opeens horen we geroep, Jessica Jessica. Dus wij kijken allebei om en bleken het twee meiden te zijn die bij Jessica op school hebben gezeten. Jessica wist dat ze een keer deze kant op kwamen maar niet wanneer. Het was een enorme toeval dat wij hun tegen kwamen. Leuk gesproken met elkaar en nummers uitgewisseld. Ze verblijven ongeveer drie maanden voor stage in Yogyakarta.
Wij wisten niet precies waar wij uit moesten stappen zodoende dat we aan onze medepassagier vroegen waar wij uit moesten stappen om bij onze homestay te komen. Na veel gediscussieer door uiteindelijk de gehele bus was het duidelijk dat wij er daar en daar uit moesten en dan maar een becak moesten nemen. Nou wij uitgestapt en gevraagd aan de meneer van de halte of wij niet ook met de bus nog verder konden. En ja hoor dan hadden we nog een halte verder in de bus waar we net uitstapte uit moeten stappen. Tja de bus was al weg maar over tien minuten kwam de volgende, na ongeveer twintig minuten ja hoor daar kwam de bus. Gelukkig waren we toen ook met een kwartier weer bij onze homestay. Het was me een dagje wel.

sampai nanti!