Pontianak!

Eindelijk dan na drie weken weer een verslagje van mijn belevenissen.
Drie weken geleden op woensdag kwamen wij aan in Pontianak. Het vliegveld was super klein en via de verrijdbare trap konden we het vliegtuig uitkomen. De bagageband bestond uit een band van ongeveer 4 meter lang waar alle bagage opgegooid werd. Alle mensen drongen om de band heen en aan het eind van de band stond een mannetje die de bagage die er niet afgep akt werd op de grond zette. Je begrijpt dat er een grote berg aan het eind van de band was :) Gelukkig hoefden we niet lang te wachten of onze bagage was er. In jakarta had ik vijf kilo te veel bagage maar door twee euro te betalen kon het gewoon mee nemen. Ongelooflijk niet wat een bedrag, in NL betaal je voor 1 kilo extra bagage 30 euro. Wereld van verschil maar ik blij natuurlijk!
Jordi en Janneke stonden ons op te wachten en met de auto van een vriend door naar huis. Wat een heerlijk huis. Ieder zijn eigen kamer met badkamer, een woonkamer en een aparte keuken buiten met grote tuin. Nou wat wil je nog meer niet!
De eerste dagen Pontianak verkent en motor leren rijden. Helaas ook al meteen een ongeluk gehad. Een troost het was niet mijn schuld maar ik hield er wel twee blauwe armen aan over en veel spierpijn. Gelukkig de blauwe plekken zijn net deze week weg getrokken, het is alleen soms nog wat beurs.
Zoals jullie wel weten waarschijnlijk zal ik eind november verhuizen naar Sintang. En zodoende zijn wij in de tweede week met de bus naar Sintag gegaan. Pfff een tien uur durende rit over een grotendeels zandweg met enorme gaten in de weg. En een chauffeur die wel weet hoe die snel moet rijden. Van slapen is niet veel gekomen want was veel te bang dat we een ongeluk zouden krijgen haha!

Sintang was helemaal geweldig, een klein dorp. Waar iedereen zijn ogen uitkijkt naar die blanke die maar rondlopen. Alleemaal leuke etens stalletjes en gezellig mensen.
Veel katholieke pastoren uit Nederland die erg behulpzaam zijn. We zullen daar gaan werken in het ziekenhuis, de gezondheidscentra en mogelijk in de kampongs. We zijn bij vele mensen op bezoek geweest en met hen gesproken en gedachten uitgewisseld. Erg leuk!
Halverwege de week werden wij uitgenodigd door een mevrouw om daar te overnachten twee nachten. Op zo'n voorstel zeg je geen nee natuurlijk. Super aardige vrouw, heerlijk indonesisch gegeten en een dagtripje gemaakt naar de grote rots daar.

Echter na de busrit weer naar huis werd ik de volgende ochtend wakker en had ik een erg pijnlijk rood oog. Zo'n pijn dat ik toch maar naar de dokter ben gegaan. Diagnose ontstoken oog. Tja je denkt dan medicijn maar ik kreeg meteen vijf medicijnen. Drie flesjes met druppels en twee soorten pillen en nog een zalfje.
Nou gelukkig is mijn oog zo goed als weer beter en kan ik alles weer helder en duidelijk zien.

Morgen zullen de andere vrijwiliggers weer naar huis gaan en zit de overdrachtsperiode er op. Ja en dan moeten we het zelf op knappen. Maar we hebben er erg veel zin in. Al vind ik het indonesisch verstaan nog wel erg moeilijk. Sommige praten erg snel of binnensmonds. Maar iedereen is erg behulpzaam en ook met de taal zal het zeker goedkopen.

tot snel maar weer!

liefs lusanne